Caribische kust - het vervolg

De paar dagen chillen aan strand, rivier en zwembad hebben ons goed gedaan. Voldoende opgeladen om weer in actie te komen en klaar voor nieuwe indrukken. Ons hostel in Palomina is een prima uitvalsbasis voor een bezoek van een paar dagen aan het Tayrona park. Dit park staat niet alleen bekend om het groen, maar vooral om de prachtige stranden. Daar hadden we nog niet genoeg van….Vanuit Palomino zijn we met twee kleine rugzakken vertrokken. Je kunt het park alleen te paard of te voet in. Wij hebben gekozen voor de voettocht van anderhalf uur naar onze camping. Moene met frisse tegenzin, José blij dat er weer wat beweging in komt. Ondanks dat we graag kamperen, ging in dit geval de voorkeur uit naar een cabanas. Het bleek een uiterst primitieve locatie, met slechte bedden en veel lawaai s nachts, waar we de hoofdprijs voor moesten betalen. Pfff....maar ook dat hoort bij het reizen. Een van de mooiste stranden ter wereld ligt een uurtje lopen bij de camping vandaan. Overigens geheel geen straf, ondanks de hitte. Het park is mooi, we hebben aapjes en miereneters gespot, de ijsjes verkopers stonden op de juiste plekken en het strand was inderdaad adembenemend. ‘s Avonds schuiven we aan tafel bij de Colombiaanse jeugd en andere toeristen die hier het weekend vieren. Met spelletjes en zelf meegebrachte drank, heel gezellige avonden, (bijna) echt kamperen. 

Teruggekomen in Palomino hebben we de ‘huishoudelijke taken' weer opgepakt. In de praktijk komt dat neer op veel handwasjes doen (warm water is niet overal voorradig….) en, iets minder huishoudelijk, een stuk van de reis verder plannen. Met daarin een koerswijziging: we hebben toch besloten om naar de Galapagos te gaan! Bij de voorbereidingen in NL stond dit hoog op onze lijst en hebben we hier lang over gedubt, maar de hoeveelheid euros die je moet neertellen voor een cruise van een paar dagen, in combinatie met het feit dat Moene en ik snel zeeziek zijn, hadden ons hier vanaf doen zien. Op eigen houtje schijnt goed te doen te zijn, hoorden we van andere reizigers. En aanzienlijk goedkoper. Dus nu we toch een soort van in de buurt zijn, hebben we deze knoop doorgehakt. We hebben extra reispilletjes vanuit NL in laten vliegen, op alles voorbereid. Half juli, als we Colombia achter ons laten, vliegen we naar Ecuador. 

Maar eerst naar Cartegena, busrit van 8 uur, nog steeds aan de Caribische kust. Deze stad is de eerste stad geweest waar de Spanjaarden aan land zijn gekomen. Menig koloniaal gebouw is nog in tact en een bezoek waard. Het contrast van de oude stad met de wolkenkrabbers in Bocagrande en de sloppenwijken typeert de grote verschillen van dit land. Chique winkelcentra zijn volledig voorzien van airco, op de naastgelegen lokale markt, waar de gemiddelde Cartageen de boodschappen haalt, wordt niets gekoeld (ook vlees en vis niet). Op een van de avonden hebben we gegeten bij een Indonesisch restaurant, waarvan de opbrengst naar een school in de sloppenwijken net buiten de stad gaat. Een wijk waar sinds 2 jaar stromend water is…. Het bezoeken van de wijk werd ons afgeraden, omdat deze te gevaarlijk is. Heftig. En confronterend, als wij 's avonds in ons comfortabele hotelbed kruipen.

Omdat we uiteindelijk de hele week in Cartagena zijn gebleven, hebben we ons, in ons prachtige hotelletje, over laten halen om een tour te boeken naar de eilanden in de omgeving. Eens en niet weer op deze manier! Een mega toeristische trip, op een nationale feestdag. Slechte combi…. Daarom ’s avonds naar het inmiddels vertrouwde en leuke plein Plaza Trinidad, om de week af te sluiten. Veel muziek, veel mensen, lekker eten en heel veel gezelligheid op straat. Deze avond stond blijkbaar de Zumba les op het programma. Flitsende instructeurs die op de trap voor de kerk (zondagavond, de dienst was afgelopen….) een heel plein in beweging krijgen, tot zwetens toe. Nee, wij hebben niet meegedaan. Minimum vereiste was dat je de basis van Zumba onder de knie moest hebben, dus we hadden een stevig excuus. 

Inmiddels hebben we de noordkust achter ons gelaten. Vanuit Cartagena zijn we teruggegaan naar Bogota, waar we Bas, een vriend van ons en de vader van Moene, hebben opgepikt. Leuk om elkaar weer te zien en anderhalve week samen door het land te trekken. In Bogotá blijkt Moene een geweldige gids voor Bas, hij kan hem van alles vertellen over de stad en wat waar te vinden. Bijzonder om te zien hoe hij zich beweegt in zo’n grote stad. Hij wist ons feilloos te begeleiden naar de Tejo hal, waar we wederom een potje gespeeld hebben onder het genot van het bekende biertje. Toegegeven, de tweede keer ging het ons een stuk beter af. We hebben het nodige buskruit laten knallen! 

Staan nu op het punt om samen naar de koffie streek te gaan en een trekking in de bergen te maken. Groot land, zoveel te verkennen! Neemt niet weg dat we een aantal streken zeker niet aan zullen doen, we houden het bij de gebaande paden. Het bericht van de ontvoering van de twee Nederlanders heeft ons ook bereikt. Heel vervelend, hopelijk komt dit snel tot een goed eind.