Peru laatste deel van de reis

Peru
Het zal de meesten van jullie niet ontgaan zijn, maar een deel van Moene zijn verslag over Peru was op onze blog terecht gekomen. Foutje, niet bedoeld om het onszelf gemakkelijk te maken. Maar daarmee hebben jullie wel alvast een eerste indruk van onze belevenissen. Hierbij ons eigen verhaal over de ruim 4 weken die we hier hebben doorgebracht! 

We zijn onze reis door dit fascinerende land begonnen in Lima. Een enorme stad die de afgelopen jaren gegroeid is naar zo’n 13 miljoen inwoners. Een derde van de totale bevolkIng van Peru woont in de hoofdstad. Veel mensen van het platteland zijn naar de stad getrokken, omdat ze daar meer toekomst zien. De buitenwijken grenzen aan de woestijn en zien er daarentegen triest en weinig veelbelovend uit voor een toekomst, was onze indruk…. De oude binnenstad staat daarmee in contrast. Grootse pleinen, enorme gebouwen uit Spaanse tijden. Mooi en indrukwekkend om doorheen te wandelen. Maar meer charme hebben we niet in deze stad kunnen ontdekken. Na twee dagen zijn we met de bus van Lima naar Huacachina gereisd. Een toeristisch backpackoord waar je met een zandbuggy de prachtige woestijn in kunt rijden en kunt sandboarden. Een vermakelijke attractie als je bedenkt dat er samen met jou tientallen andere buggy’s de woestijn in trekken. En je welgeteld twee keer op je buik met een sandboard naar beneden glijdt. Neemt niet weg dat de woestijn zelf prachtig is en de zonsondergang fascinerend. In Peru gaan we vaker momenten meemaken dat je de toeristen om je heen even weg moet denken om de schoonheid te proeven van wat dit land te bieden heeft. We hebben er voor gekozen het ‘toeristische rondje’ te doen en we zitten in het hoogseizoen. We hadden daarnaast het rustige noorden willen bezoeken, maar daarvoor in de plaats zijn we naar de Galapagos gegaan. Ook reizen bestaat uit keuzes maken, bij uitstek….
Vanuit Huacachina wilden we met de bus door naar Arequipa. Omdat de weg was geblokkeerd door een zandberg, als gevolg van een aardbeving, moesten we met de bus terug naar Lima en per vliegtuig door naar Arequipa. Had niet onze voorkeur, maar de vooruitzichten waren nogal somber: het vrijmaken van de weg zou zo’n 10 dagen gaan duren en zover reikte ons geduld niet. Arequipa is een oude koloniale stad omgeven door vulkanen en gebergte. Gezellige sfeer, prachtig klooster bezocht, mummie Juanita bekeken in een van de musea en verder vooral gechilled. Soms zijn we zo verzadigd van alle indrukken, dat we heel content kunnen zijn met een boek in de binnentuin van het hostel. Verder is deze stad een goeie plek om te acclimatiseren voor de hoogte die komen gaat. Veel water gedronken, nog meer cocathee en ruimschoots cocobladeren ingeslagen, dan moet het goed gaan. Vanuit Arequipa zijn we met de bus naar Chivay gereden, een dorpje in de buurt van de beroemde Colca Canyon. We kwamen ‘s ochtends om 7 uur aan en konden meteen de mutsen en handschoenen tevoorschijn halen. Rond het vriespunt…. tot de zon doorbrak. Maar eten met jassen aan en slapen onder 3 dikke dekens is hier heel gebruikelijk. De eerste dag in Chivay hebben we gebruikt om ook hier aan de hoogte te wennen en waar kun je dit beter doen dan in een van de thermale baden in de buurt. Het was deze dag onafhankelijkheidsdag in Peru, waarbij de meeste mensen een vrije dag hebben. Megadruk was het dan ook in de baden, gezellige sfeer, en in bikini val je nogal op tussen de locals. De volgende dag werden we opgehaald voor onze tweedaagse trekking in de Colca Canyon. Eerst een kleine stop bij de condors. Waar het zo druk was, dat de lol er al snel vanaf was. De volgende dag zullen we hetzelfde punt nog een keer bezoeken, dus hopelijk dan beter. Daarna op naar het startpunt van de trekking door de Canyon. Een prachtige vulkanische vallei, de diepste ter wereld. Waarbij er dus veel, heel veel, gedaald en gestegen moest worden. Een mooie tocht om samen te doen. De eerste dag was dat 14 km. Pittige stukken, zeker voor Moene. De eerste helft viel hem zwaar, maar in het tweede deel wist hij de knop om te zetten en is hij als een berggeit naar beneden gegaan en weer stukjes omhoog. De tweede dag bestond uit een tocht van 1000 m onafgebroken stijgen. Nanda en Moene hebben deze tocht op de muilezel afgelegd, zodat ze niet alleen paard hebben gereden in de Andes, maar ook een muilezeltocht aan hun lijstje toe kunnen voegen. José is te voet gegaan. Om 4.45 uur starten, samen met vele anderen, als een lint van lichtjes dat de berg op gaat. Prachtig om de zon in de vallei op te zien komen. Al met al een mooie tocht. Zoals gezegd kregen we na de wandeling nog een kans om condors te spotten. En hoe! 5 Condors op een rij, zittend op een rots, die zich stuk voor stuk mee laten voeren door de wind en de vallei doorkruisen. En een jonge condor die we dichtbij de weg op een van de rotsen aantroffen, afgedwaald door een windvlaag, maar nog niet in staat om snel weer op te starten. Prachtig om deze van dichtbij te kunnen bekijken. 

Met het verlaten van de Colca Canyon beginnen we aan het laatste deel van onze reis. Net als onze eerste weken in Suriname hebben we dit voor een deel laten organiseren. Pure luxe, maar dat geeft ons de tijd om weer eens een boek te kunnen lezen ipv hotelletjes te boeken en bustickets te regelen. Leuke bijkomstigheid is dat we via deze organisatie regelmatig bij mensen thuis eten of overnachten. Een mooie manier om kennis te maken. Zo logeren we op een prachtige plek bij Walter en Marielle aan het Titicacameer. Zij hebben een paar kamers bij hun huis gebouwd waar ze gasten ontvangen. Het uitzicht over dit hoog gelegen bergmeer is waanzinnig, dat geldt ook voor hun gastvrijheid. Overdag bezoeken we bewoners van een van de rieteilanden van Los Uros. Ooit voelden ze zich verdrongen door de boeren die richting het meer trokken ivm met de vruchtbaarheid van de grond. Om hun eigen stijl van leven aan te kunnen houden en in rust verder te leven, hebben ze technieken ontwikkeld waarbij ze rieteilanden bouwen en zodoende op het meer leven. Vooral het onderhoud van de eilanden vraagt enorm veel tijd. Een zwaar en geïsoleerd leven, voor de Uros zelf vooral een waardevol leven. 
Vanuit het Titicacameer zijn we naar Cusco gegaan. Gezellig, met een bus vol andere toeristen van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Echt iets voor ons….in Cusco hadden we een airbnb, naast de San Blas markt. Een prima locatie en heel fijn om voor een paar dagen een eigen thuis te hebben. Dat Cusco een leuke stad is, hadden we al van velen gehoord. En wij kunnen ons intussen bij deze mening aansluiten. Veel pleinen, veel heel smalle straatjes, veel historie. In en om de stad komen de invloeden van pre-inca, Inca en van de Spanjaarden samen. Vooral de bouwwerken van de pre-incas maken indruk op ons, zoals het archeologische bouwwerk Sacsayhuaman (spreek uit: sexy woman, das makkelijker om te onthouden). Het blijft onduidelijk hoe ze eeuwen geleden enorme rotsblokken hebben kunnen verplaatsen en zo haarfijn hebben kunnen slijpen dat ze naadloos op elkaar passen én aardbevingsbestendig zijn. Altijd leuk om verrast te worden door de geschiedenis. In Cusco houden we verder rustige dagen. Beetje chillen, beetje de toerist uithangen, taartjes eten. En de finale vrouwenvoetbal ‘thuis’ op de bank volgen. Een super Hollands moment, zo midden in Peru. Jammer dat ze hier geen bitterballen hebben!
Vanuit Cusco zijn we naar de Heilige Vallei gegaan. Een mooie tour door een prachtige vallei, met als eindbestemming voor de eerste dag het monumentale dorpje Ollantaytambo. Ook hier een archeologische site van tempels, omringd door apu’s (heilige bergen van de inca’s) met ons hotel perfect in het midden. Prachtig uitzicht, een van de vele cadeautjes van de reis. 
Vanuit Ollantaytambo zijn we onze laatste trekking gestart: de koffietour. Een tour die is opgezet als alternatief voor de klassieke Incatrail, waar dagelijks 500 mensen van start gaan. Omdat we het niet zo zagen zitten om in zo’n massa te lopen, was dit een prima alternatief voor ons. Een tocht van 3 dagen, waarbij we bij koffieboeren hebben overnacht. Ook hier weer veel gastvrijheid en boeiende uitleg over het verhaal van koffieplant tot bakkie koffie. Plus de verhalen van de boeren zelf, die al generaties lang met hun kleine plantages geweldige koffie produceren. De tocht liep door de ‘jungle’ van de heilige vallei. De vergelijking met jungle was wel heel enthousiast, maar in vergelijking met het vaak kale landschap in deze omgeving, was het idd volop begroeid. De tochten waren prima te belopen. Niet te lang, niet te stijl, veel afwisseling en lekker eten op de plaatsen van bestemming. Tijdens de derde dag de eerste glimpen opgevangen van de Machu Picchu. De tour eindigde bij Hidroelectrica, een stationnetje midden in de bergen, van waar we de trein namen naar Aguas Calientes. Aguas Calientes is voor de meesten, ook voor ons, de uitvalsbasis om de Machu Picchu te bezoeken. Het meest toeristische dorp dat we ooit hebben gezien, maar voor één nacht te behappen. De volgende ochtend is Nanda om 4 uur uur in de rij gaan staan voor de bus. Een rare gekte, maar blijkbaar nodig om de zonsopgang in de Machu Picchu te kunnen zien. Eerlijk gezegd zagen we een beetje op tegen het bezoek aan Peru’s meest bezochte bezienswaardigheid. 3000 bezoekers per dagdeel, pfff, maar missen wilden we het ook niet (zo zijn we dan ook wel weer). Al met al viel het reuze mee. Het is zo groot, dat je weinig last hebt van elkaar. We hebben dan ook enorm kunnen genieten van het indrukwekkende complex, prachtig gelegen in de bergen. Opnieuw een kijkje in de wereld van de bijna mysterieuze wereld van de Inca’s, heel gaaf. 
Na de Machu Picchu en de heilige vallei hebben we nogmaals een paar dagen in Cusco doorgebracht. Nadat we het hier vorige keer rustig aan hebben gedaan, hadden we nu een strak programma. Musea en markten bezocht, choco workshop gedaan, geborreld met een ander Nederlands gezin die we onderweg hebben ontmoet en voorbereidingen getroffen voor onze laatste week van de reis. Bestemming: Amazone. Met dit laatste bezoek aan de jungle, zijn we onze reis begonnen en geëindigd in de jungle. Het beloofd een relaxte week te worden, met een aantal activiteiten en twee dagen vrijwilligerswerk. En het beloofd een zonnige week te worden. Dat laatste viel tegen. De eerste dagen heeft het vaak en veel geregend en liepen we rond in onze thermoshirts. Intussen, op onze laatste dag, liggen we in bikini aan het zwembad en gaan we vanmiddag vogels spotten en piranha’s vangen. Ons hoor je niet klagen….! Ook de regenachtige dagen waren uiteindelijk prima. Een paar wandelingen gemaakt, gigantische bomen bekeken, kaaimannen gespot bij een tocht over het meer, spelletjes gedaan en boeken gelezen. Maar het hoogtepunt was wel het vrijwilligerswerk in The Amazone Shelter. Een kleinschalige opvang voor dieren die gewond zijn, wees zijn, huisdier zijn geweest, etc, maar iig nog niet zo maar terug de jungle in kunnen. Het was heel bijzonder om 2 dagen met een team van enorm gepassioneerde mensen mee te helpen bij het voeren, repareren van de hokken, etc. Moene had dit hoog op zijn wensenlijstje staan bij de invulling van de reis en hij heeft er enorm van genoten. Hij heeft alle dieren die hij mocht voeren in zijn hart gesloten (macaws, toekans, baby aapjes en een hert) en nam huilend afscheid van ze. Maar het meest was hij gehecht aan de baby poema. Die hij zelfs een naam heeft mogen geven. ‘Dit waren twee gouden dagen, mam’, zei hij na afloop. 

En zo is er een eind gekomen aan onze geweldige reis. We maken ons op voor de reis terug. Met zin, met tegenzin, met gemengde gevoelens. Maar in erg geval met een rugzak vol met prachtige herinneringen. Tussendoor hebben we onszelf een aantal keer de vraag gesteld of we verwacht hadden dat de reis zó mooi zou worden. Het antwoord van ons alle drie is een volmondig ‘nee, dit hadden we niet durven hopen’. 
Het heeft ons goed gedaan dat het blog met veel plezier gelezen is en dat we veel lieve en leuke reacties hebben mogen ontvangen, via de blog of app. Dat gaf een mooi gevoel om ver weg te zijn en zo te mogen genieten maar toch veel lieve mensen om ons heen te hebben. 

Ivm trage wifi houden jullie de foto's tegoed