Medellin en de koffiestreek
10 juli 2017 - Miraflores, Peru
KERMIS
Naarmate de lijst met hoogtepunten steeds langer wordt, bekruipt ons één grote zorg: ons leven na de reis zou wel eens heel saai kunnen worden….. Als we dit bij een biertje met elkaar bespreken, blijkt dat Moene hier niet zo over in zit. ‘Ach mam’, zegt hij, ‘als we thuis zijn, zijn er weer andere leuke dingen. Dan is er vast en zeker wel ergens een leuke kermis of zo’.
Kermis zijn we in Colombia niet tegengekomen, maar afgelopen weken heeft de lijst met geweldige belevenissen zich zeker verder uitgebreid. De tegenvallers overigens ook, maar zolang die vallen onder de categorie ‘hoort nu eenmaal bij het reizen’, dan nemen we die maar zoals ze komen.
Na ons vertrek uit Bogotá hebben we een paar dagen door de Zona cafetara, de koffiestreek van Colombia, gereisd. Persoonlijk houd ik niet van koffie, maar de streek is ronduit prachtig. Heuvelachtig, bergachtig en vooral hartstikke groen. Ideaal voor een mooie trekking. We zijn twee dagen door de Valle de Cocora getrokken. Moene de eerste dag te paard, wij te voet. Afstand van 10 km viel mee, maar met 1000m stijgen was het een pittige wandeling naar boven. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen op een van de finca’s in het natuurpark waar gasten kunnen overnachten. Heel bijzonder om op die manier een tipje van het boerenleven in de bergen mee te maken. Met weinig voorzieningen (max paar uur per dag stroom, alleen te voet of te paard bereikbaar, dichtstbijzijnde buren wonen 3 uur paardrijden verderop, alleen de keuken is als enige ruimte verwarmd door het houtvuur waarop gekookt wordt, etc) wordt hier geleefd, gewerkt en is iedereen welkom. Opgemerkt: vooral door de vrouw des huizes werd veel werk verzet, ‘el patron' deed het rustiger aan…. Dat het op 3400m koud zou zijn, was ons van tevoren verteld, dus we waren voorbereid. Met thermokleren aan, onder een stapel dekens en dicht tegen elkaar aan kregen we het warm genoeg om een paar uurtjes te slapen. Volgende dag zijn Bas en José vroeg opgestaan om samen met de gids verder naar de top te gaan. Muts op en handschoenen aan, op naar de paramo op 4000m hoogte. De klim was door de hoogte en ijle lucht ronduit zwaar, de omgeving adembenemend. Omgeven door een leegte, die gevuld was met slechts enkele bijzondere planten, nauwelijks vogels en een indrukwekkende stilte. We waanden ons in een andere wereld….. intussen hadden Moene en Nanda de weg terug naar het dal ingezet. Moene dit keer zonder paard, en goed gemutst, wat nogal uitzonderlijk is als het om wandelen gaat. Het was een reuze gezellige wandeling, zonder gids, met leuke stops. Dieren spotten en van het uitzicht in alle stilte genieten waren heerlijke momenten samen. Moene was dan ook best trots dat hij de hele tocht van 10 km zelf had afgelegd. En wij natuurlijk ook, zoals het goede moeders betaamt.
De trekking had ons fysieke fors geraakt, zeg maar. Strak van de spierpijn stonden we de volgende dag op. Reden te meer om een bezoek te brengen aan de thermale baden in San Vicente. We hadden de tip gekregen om s avonds te gaan, zodat het verschil tussen de koude berglucht en de warme baden het grootst zou zijn. Dat pakte idd prima uit. Terwijl we met onze donzen jacks aan het avondeten zaten in het restaurant, lagen we een kwartier later in bikini in een van de warme baden met exotische mineralen. Het ene bad nog beter voor de huid dan de ander, we komen minstens 10 jaar jonger terug (muv Moene, die net zijn 10de verjaardag heeft gevierd ….). Een soort spa, maar dan met het grote verschil dat je hier volledig omringd bent door de bergen. Heel relaxed allemaal.
Zo overmoedig als we waren, hadden we voor de volgende dag nog een trekking gepland. Wat een gemakkelijke wandeling naar de gletsjer in Los Nevados had moeten zijn, bleek een pittige klim op forse hoogte. Met als gevolg dat Nanda en Moene beiden last kregen van hoogteziekte. Met barstende hoofdpijn kwamen ze boven aan, om zo snel mogelijk weer naar beneden te gaan. Moene heeft hier in zijn eigen blog een paar regels aan gewijd, of liever gezegd, één woord. Het was gewoon k.u.t…..
Daarmee genoeg trekking, tijd voor de stad. Vanuit Santa Rosa met de bus naar Medellin. Een lange rit, die vanzelf wat werd opgerekt toen de bus een lekke band kreeg. Maar tijdens het wachten kun je vrienden maken, dwz mensen die een beetje Engels spreken vinden het vaak leuk om kennis te maken. En wij ook. Zo krijgen we stukje bij beetje een beeld hoe mensen de onstuimige geschiedenis van Colombia hebben ervaren en hoe ze de toekomst van het land zien. Heel persoonlijk heel uiteenlopend, heel boeiend.
Medellin stond 20 jaar geleden bekend als de meest onveilige stad ter wereld. Na de dood van Pablo Escobar is er enorm in de stad geïnvesteerd en is het de meest moderne stad van Colombia geworden. Weinig koloniale geschiedenis, veel moderne gebouwen, hippe wijken en zelfs een aantal kabelbanen als openbaar vervoer. Op onze eerste dag in de stad hebben we Bas zijn verjaardag gevierd. Een gezellige dag met het verkennen van de stad, cultuur en taart happen. Op zondag stond de GayParade op het programma. Leuk om dat aan de andere kant van de wereld eens mee te maken, in een land waarbij homoseksualiteit wettelijk is toegestaan, maar het taboe stevig verankerd is. Zelf hebben we hier overigens weinig last van, wat niet wil zeggen dat het zonder meer begrepen wordt dat een kind twee moeders heeft. Ingewikkeld, ingewikkeld…...Het was hoe dan ook een feestelijke happening met een parade van grote vrachtwagens, veel muziek en vooral heel veel jonge mensen.
Na het weekend hebben we afscheid van Bas genomen. Hij is naar het noorden getrokken en wij naar Caño Cristales. Een natuurgebied dat hoog op Moene zijn lijst stond. Prachtig gebied in La Macarena dat voorbij de Andes en tegen de Amazone aan ligt. Speciale trekker hier zijn de rivieren. Tussen december en juni zijn deze niet veel anders dan de andere rivieren, maar na juni, als er genoeg regen is gevallen en de zon schijnt, worden de algen groen, geel, rood en roze van kleur. Hele tapijten van algen die de rivier bijzonder mooi kleuren, een prachtig gezicht! Het gebied is pas sinds 2010 toegankelijk voor toeristen, nadat de FARC daar is verdreven. Veel Colombianen brengen sindsdien graag een bezoek aan het park. Zo graag, dat het jammer genoeg een soort van attractie is geworden. Ongemerkt kwamen we hierdoor in een heuse groepsreis terecht, die strak stond van de regels. Onze eigen groep van 10 personen konden we wel handelen (lees: was best gezellig), maar als je dagelijks met minstens tachtig mensen aan het ontbijt, het avondeten en bij de waterval zit, dan worden zelfs wij wat minder sociaal. Typisch gevalletje van het soort tegenvallers, dat nu eenmaal bij het reizen hoort. Neemt niet weg dat we genoten hebben van de rivieren, de vele plekken om te zwemmen, het dieren spotten (dolfijnen!) en meer.
Met deze tour sluiten we onze zes weken Colombia af. Nog één dag in Medellin, van waar uit we naar Lima vertrekken, als tussenstation voordat we naar de Galapagos gaan. Een heel bijzondere laatste dag overigens, waar we het project Aros de Esperanza (http://www.aroz-de-esperanza.org) hebben bezocht. Via Steffen van de Pol, collega van Nanda, waren we op de hoogte van dit sport-basketbalproject voor meiden in kansarme wijken in Medellin. Was hartverwarmend om kennis te maken met deze organisatie en te zien hoe ze meiden stimuleren om dmv sport en sociale activiteiten zelf iets te kunnen bereiken. En met als doel gezondheid, welvaart en levenskwaliteit van deze meiden te vergroten. Ook familieparticipatie is doorgedrongen als belangrijke waarde voor het toekomst van de meiden. De meiden zelf waren geweldig en ze waren blij met onze komst, vooral omdat we enthousiast meededen met het basketbaltoernooitje. Een mooie en indrukwekkende afsluiting van zes prachtige weken Colombia. We nemen ze allemaal mee in onze rugzak.
Naarmate de lijst met hoogtepunten steeds langer wordt, bekruipt ons één grote zorg: ons leven na de reis zou wel eens heel saai kunnen worden….. Als we dit bij een biertje met elkaar bespreken, blijkt dat Moene hier niet zo over in zit. ‘Ach mam’, zegt hij, ‘als we thuis zijn, zijn er weer andere leuke dingen. Dan is er vast en zeker wel ergens een leuke kermis of zo’.
Kermis zijn we in Colombia niet tegengekomen, maar afgelopen weken heeft de lijst met geweldige belevenissen zich zeker verder uitgebreid. De tegenvallers overigens ook, maar zolang die vallen onder de categorie ‘hoort nu eenmaal bij het reizen’, dan nemen we die maar zoals ze komen.
Na ons vertrek uit Bogotá hebben we een paar dagen door de Zona cafetara, de koffiestreek van Colombia, gereisd. Persoonlijk houd ik niet van koffie, maar de streek is ronduit prachtig. Heuvelachtig, bergachtig en vooral hartstikke groen. Ideaal voor een mooie trekking. We zijn twee dagen door de Valle de Cocora getrokken. Moene de eerste dag te paard, wij te voet. Afstand van 10 km viel mee, maar met 1000m stijgen was het een pittige wandeling naar boven. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen op een van de finca’s in het natuurpark waar gasten kunnen overnachten. Heel bijzonder om op die manier een tipje van het boerenleven in de bergen mee te maken. Met weinig voorzieningen (max paar uur per dag stroom, alleen te voet of te paard bereikbaar, dichtstbijzijnde buren wonen 3 uur paardrijden verderop, alleen de keuken is als enige ruimte verwarmd door het houtvuur waarop gekookt wordt, etc) wordt hier geleefd, gewerkt en is iedereen welkom. Opgemerkt: vooral door de vrouw des huizes werd veel werk verzet, ‘el patron' deed het rustiger aan…. Dat het op 3400m koud zou zijn, was ons van tevoren verteld, dus we waren voorbereid. Met thermokleren aan, onder een stapel dekens en dicht tegen elkaar aan kregen we het warm genoeg om een paar uurtjes te slapen. Volgende dag zijn Bas en José vroeg opgestaan om samen met de gids verder naar de top te gaan. Muts op en handschoenen aan, op naar de paramo op 4000m hoogte. De klim was door de hoogte en ijle lucht ronduit zwaar, de omgeving adembenemend. Omgeven door een leegte, die gevuld was met slechts enkele bijzondere planten, nauwelijks vogels en een indrukwekkende stilte. We waanden ons in een andere wereld….. intussen hadden Moene en Nanda de weg terug naar het dal ingezet. Moene dit keer zonder paard, en goed gemutst, wat nogal uitzonderlijk is als het om wandelen gaat. Het was een reuze gezellige wandeling, zonder gids, met leuke stops. Dieren spotten en van het uitzicht in alle stilte genieten waren heerlijke momenten samen. Moene was dan ook best trots dat hij de hele tocht van 10 km zelf had afgelegd. En wij natuurlijk ook, zoals het goede moeders betaamt.
De trekking had ons fysieke fors geraakt, zeg maar. Strak van de spierpijn stonden we de volgende dag op. Reden te meer om een bezoek te brengen aan de thermale baden in San Vicente. We hadden de tip gekregen om s avonds te gaan, zodat het verschil tussen de koude berglucht en de warme baden het grootst zou zijn. Dat pakte idd prima uit. Terwijl we met onze donzen jacks aan het avondeten zaten in het restaurant, lagen we een kwartier later in bikini in een van de warme baden met exotische mineralen. Het ene bad nog beter voor de huid dan de ander, we komen minstens 10 jaar jonger terug (muv Moene, die net zijn 10de verjaardag heeft gevierd ….). Een soort spa, maar dan met het grote verschil dat je hier volledig omringd bent door de bergen. Heel relaxed allemaal.
Zo overmoedig als we waren, hadden we voor de volgende dag nog een trekking gepland. Wat een gemakkelijke wandeling naar de gletsjer in Los Nevados had moeten zijn, bleek een pittige klim op forse hoogte. Met als gevolg dat Nanda en Moene beiden last kregen van hoogteziekte. Met barstende hoofdpijn kwamen ze boven aan, om zo snel mogelijk weer naar beneden te gaan. Moene heeft hier in zijn eigen blog een paar regels aan gewijd, of liever gezegd, één woord. Het was gewoon k.u.t…..
Daarmee genoeg trekking, tijd voor de stad. Vanuit Santa Rosa met de bus naar Medellin. Een lange rit, die vanzelf wat werd opgerekt toen de bus een lekke band kreeg. Maar tijdens het wachten kun je vrienden maken, dwz mensen die een beetje Engels spreken vinden het vaak leuk om kennis te maken. En wij ook. Zo krijgen we stukje bij beetje een beeld hoe mensen de onstuimige geschiedenis van Colombia hebben ervaren en hoe ze de toekomst van het land zien. Heel persoonlijk heel uiteenlopend, heel boeiend.
Medellin stond 20 jaar geleden bekend als de meest onveilige stad ter wereld. Na de dood van Pablo Escobar is er enorm in de stad geïnvesteerd en is het de meest moderne stad van Colombia geworden. Weinig koloniale geschiedenis, veel moderne gebouwen, hippe wijken en zelfs een aantal kabelbanen als openbaar vervoer. Op onze eerste dag in de stad hebben we Bas zijn verjaardag gevierd. Een gezellige dag met het verkennen van de stad, cultuur en taart happen. Op zondag stond de GayParade op het programma. Leuk om dat aan de andere kant van de wereld eens mee te maken, in een land waarbij homoseksualiteit wettelijk is toegestaan, maar het taboe stevig verankerd is. Zelf hebben we hier overigens weinig last van, wat niet wil zeggen dat het zonder meer begrepen wordt dat een kind twee moeders heeft. Ingewikkeld, ingewikkeld…...Het was hoe dan ook een feestelijke happening met een parade van grote vrachtwagens, veel muziek en vooral heel veel jonge mensen.
Na het weekend hebben we afscheid van Bas genomen. Hij is naar het noorden getrokken en wij naar Caño Cristales. Een natuurgebied dat hoog op Moene zijn lijst stond. Prachtig gebied in La Macarena dat voorbij de Andes en tegen de Amazone aan ligt. Speciale trekker hier zijn de rivieren. Tussen december en juni zijn deze niet veel anders dan de andere rivieren, maar na juni, als er genoeg regen is gevallen en de zon schijnt, worden de algen groen, geel, rood en roze van kleur. Hele tapijten van algen die de rivier bijzonder mooi kleuren, een prachtig gezicht! Het gebied is pas sinds 2010 toegankelijk voor toeristen, nadat de FARC daar is verdreven. Veel Colombianen brengen sindsdien graag een bezoek aan het park. Zo graag, dat het jammer genoeg een soort van attractie is geworden. Ongemerkt kwamen we hierdoor in een heuse groepsreis terecht, die strak stond van de regels. Onze eigen groep van 10 personen konden we wel handelen (lees: was best gezellig), maar als je dagelijks met minstens tachtig mensen aan het ontbijt, het avondeten en bij de waterval zit, dan worden zelfs wij wat minder sociaal. Typisch gevalletje van het soort tegenvallers, dat nu eenmaal bij het reizen hoort. Neemt niet weg dat we genoten hebben van de rivieren, de vele plekken om te zwemmen, het dieren spotten (dolfijnen!) en meer.
Met deze tour sluiten we onze zes weken Colombia af. Nog één dag in Medellin, van waar uit we naar Lima vertrekken, als tussenstation voordat we naar de Galapagos gaan. Een heel bijzondere laatste dag overigens, waar we het project Aros de Esperanza (http://www.aroz-de-esperanza.org) hebben bezocht. Via Steffen van de Pol, collega van Nanda, waren we op de hoogte van dit sport-basketbalproject voor meiden in kansarme wijken in Medellin. Was hartverwarmend om kennis te maken met deze organisatie en te zien hoe ze meiden stimuleren om dmv sport en sociale activiteiten zelf iets te kunnen bereiken. En met als doel gezondheid, welvaart en levenskwaliteit van deze meiden te vergroten. Ook familieparticipatie is doorgedrongen als belangrijke waarde voor het toekomst van de meiden. De meiden zelf waren geweldig en ze waren blij met onze komst, vooral omdat we enthousiast meededen met het basketbaltoernooitje. Een mooie en indrukwekkende afsluiting van zes prachtige weken Colombia. We nemen ze allemaal mee in onze rugzak.
Super dat Bas aangeschoven is en jullie ook met elkaar mooie dingen hebben beleefd. Kijk nu alweer uit naar jullie belevenissen op de Galapagos......
Liefs en kus!
Mooie tijd gewenst in Peru, liefs.