De eerste week in Suriname

We zijn ruim een week geleden begonnen aan onze reis door Zuid-Amerika. De eerste week, in Suriname, was ronduit geweldig. Genoten van de cultuur en natuur, de gastvrijheid en het lekkere eten. Dit alles in de grote regentijd, met grote regen, maar ons plezier was er niet minder om. Kortom, een geweldige start van ons avontuur. Voor wie wil, hieronder een overzichtje van de eerste belevenissen.
4 mei: 5.30 op en 6.50 vol spanning in de taxi. Ons huis achterlatend voor onze oppasser.
Moene vindt het enorm spannend en leeft het liefst van uur tot uur. Telkens vragen naar de volgende belevenis in de tijd. Hij hadden veel zin in vliegen. We vlogen over Castricum, maar konden helaas de ‘dag Moene’ boodschap van vriend Leon niet in het zand lezen.
Suriname hebben we helemaal laten regelen zodat wij rust hebben en niet bezig zijn met boeken en wat willen we nu weer doen. Het brengt ons wel in de afwachtstand, is even wennen….. Voor nu om in te komen ook niet erg.
Aangekomen op vliegveld de Zanderij werden we opgehaald door onze vrouwelijke chauffeur die ons bracht naar ons appartement. Onderweg de eerste blikken opgedaan van de Surinaamse cultuur. Wat opvalt zijn de woningen die vaak van hout en zinken platen gemaakt zijn en de supermarkten die meestal een Chinese naam hebben en het landschap wat erg veel bebossing kent. Het Felisa appartement is een prima logeeradres, 20 minuten lopen vanaf het centrum. Iedereen doet alles met de taxi, 3 minuten lopen is voor de meesten surinamers al ver. Maar voor ons een prima stukje lopen.
5 mei: de verjaardag van Moene!! Ipodje met luisterboeken en een klein vergrootglas zijn de cadeau die we bij het ontbijt bij Zus en Zo, een westers tentje, gegeven. ‘s Avonds naar de zeeschildpadden die in deze maanden eieren komen leggen bij Browspunt. De groene zeeschildpad, ook wel soepschildpad genoemd, en de leatherback. De groene schildpad is ongeveer 1 meter lang en legt 80-100 eieren. En deze hebben we dan ook gezien. Een fascinerend ritueel! De leatherback is 3 meter lang en kan 180 kilo wegen en legt 100 tot 120 eieren, die we helaas niet gezien hebben. We hadden kunnen wachten tot ze wel aan land kwam voor haar leg, maar door de jetlag was het voor Moene al erg laat en niet meer vol te houden. Indrukwekkend hoe zo’n schildpad de kuilen graaft, al haar eieren uitpoept en het nest bedekt en camoufleert. Na zo’n 1,5 uur stiefelt ze weer terug naar zee. Geweldig om hier getuige van te mogen zijn.
6 mei: een rustige dag in Paramaribo. Zaterdag zijn veel winkels en musea dicht. Dus lekker wandelen langs de rivier en wat zwemmen in ons zwembad. De tassen pakken voor onze eerste trip het binnenland in.
7 – 10 mei. ’s Ochtends vroeg staan we klaar met 3 kleine rugzakken voor de tocht naar Gunsi. We worden opgepikt door Olan, onze gids bij deze trip. 3,5 uur rijden met de auto naar Atjoni. Daar houdt de weg op en stappen we in de korjaal voor de tocht over de Suriname rivier. Gunsi is een klein (heel klein…. zo’n 60 inwoners) dorpje aan de rivier, waar de Marrons de Afrikaanse tradities in ere houden. Ons houten huisje ligt aan de rivier waar een groot deel van het dorpsleven zich afspeelt. Prachtig uitzicht voor ons en een gastvrij dorpje achter ons. We vullen de dagen met wandelingen. Met frisse tegenzin van Moene, maar Olan weet hem beter over te halen dan zijn moeders. Hij wordt beloond met slingeren aan de lianen. Tarzan himself! Onderweg communiceren we via de telefoonboom, drinken we water uit de waterliaan en spotten we zijdeaapjes in de toppen van de bomen. Het betere wandelen, zeg maar. Bij de wandeling naar het buurdorp maken we kennis met de tradities, rituelen en ontwikkelingen van de Marrons in New Aurora en Gunsi. Olan verteld boeiend over de tradities en religie, over keuzes en ontwikkelingen. Zo wassen alle dorpsgenoten zich in de rivier, beschikken een paar gezinnen over een tv en heeft iedereen een mobiel. Voor ons als buitenstaanders roept het zowel respect als vragen op. De charme van het reizen!
Als we op 10 mei afscheid nemen, doet Moene dat met forse tegenzin. Hij is dikke maatjes geworden met Olan, speelde dagelijks tig potjes kaarten met de jongens uit het dorp en onze buren en genoot van de rivier. Het waren indrukwekkende en hartverwarmende dagen!